Jan Kąkolewski

---

Życiorys

Jan Kąkolewski był synem Bronisława i Stanisławy. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu, podjął studia w Królewskiej Wyższej Szkole Budowy Maszyn w Poznaniu oraz w Essen, jednak z obu uczelni został wydalony za swoje działania o charakterze politycznym. Już od 1908 roku był aktywny w tajnych organizacjach młodzieżowych działających w zaborze pruskim, gdzie pełnił rolę komendanta niepodległościowej organizacji „Żuaw”. W 1911 roku zaangażował się w działalność Towarzystwa Kształcenia Młodzieży „Iskra” oraz Towarzystwa Tomasza Zana. 8 września 1912 roku ukończył pierwszy w zaborze kurs harcerski i zorganizował I Drużynę Harcerską im. W. Jagiełły w Poznaniu.

W 1913 roku został uwięziony przez pruskie władze. W czasie I wojny światowej, w maju 1915 roku, zaciągnął się do 19 pułku piechoty armii pruskiej. Po zakończeniu wojny, w 1918 roku aktywnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie zaboru pruskiego. Od grudnia 1918 roku brał udział w powstaniu wielkopolskim, a po jego zakończeniu, aż do 1933 roku, służył w Wojsku Polskim. W 1919 roku awansowano go do stopnia podporucznika. Jego służba obejmowała również lata 1919–1920, podczas których uczestniczył w wojnie z bolszewikami.

W 1922 roku, już w stopniu kapitana piechoty, służył w 6 pułku piechoty Legionów. W dniu 26 lutego 1925 roku otrzymał przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza. W październiku 1926 roku został przeniesiony z KOP do swojego macierzystego 6 pp Leg. Rok później, w październiku 1927 roku, wyznaczono go na stanowisko oficera Przysposobienia Wojskowego. W marcu 1929 roku objął stanowisko komendanta placu w Kaliszu, lecz w listopadzie 1932 roku został zwolniony z tego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII. Z dniem 31 stycznia 1933 roku Kąkolewski przeszedł w stan spoczynku.

W 1939 roku brał udział w kampanii wrześniowej, szczególnie w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy dołączył do Związku Walki Zbrojnej w Siedlcach. W latach 1941–1943 pełnił funkcję komendanta Narodowej Organizacji Wojskowej na Białostocczyźnie, a od 1943 roku związał się z Armią Krajową. Latem 1944 roku przeszedł do Polskiej Armii Ludowej, biorąc udział jako pułkownik w powstaniu warszawskim, gdzie dostał się do niewoli (numer jeniecki 225067). W czasie konspiracji posługiwał się nazwiskiem Mieczysław Fibak.

Po zakończeniu wojny Jan Kąkolewski wrócił do Poznania, gdzie pracował jako urzędnik. Był także członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich. Zmarł 22 września 1977 roku w Poznaniu, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu komunalnym Miłostowo (pole 5-1-28) gdzie spoczął 27 września 1977 roku.

Awanse

Jan Kąkolewski zdobył różne stopnie wojskowe w swojej karierze, co odzwierciedla jego rozwój zawodowy. Jego awanse przedstawiają się następująco:

• podporucznik – 1919,
• major – 18 lutego 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 163 lokatą w korpusie oficerów piechoty,
• podpułkownik – 1939?,
• pułkownik – 1 stycznia 1942,
• generał brygady – 1944 (w PAL).

Ordery i odznaczenia

Jan Kąkolewski, znany ze swojej niezwykłej postawy i zasług, otrzymał wiele odznaczeń wojskowych, które podkreślają jego wkład w obronę ojczyzny oraz zaangażowanie w działania niepodległościowe.

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921),
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (18 października 1932),
• Krzyż Walecznych (przyznany czterokrotnie, w tym po raz pierwszy w 1921 roku),
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (4 listopada 1958),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Odznaczenia te są świadectwem jego heroicznych osiągnięć oraz oddania dla sprawy narodowej. Każde z nich jest nie tylko symbolem zasług, ale także pamiątką z historycznych wydarzeń, które kształtowały naszą wolność.

---

Oceń: Jan Kąkolewski

---