Ewaryst Waligórski, urodzony 19 sierpnia 1937 roku w Pobiedziskach, to postać, która odcisnęła swoje piętno w polskiej polityce oraz inżynierii. Przez lata aktywny jako inżynier, Waligórski w latach 1990–1992 pełnił rolę ministra transportu i gospodarki morskiej, gdzie miał znaczący wpływ na rozwój infrastruktury transportowej w Polsce.
Jego doświadczenie zawodowe i osiągnięcia w tej dziedzinie przyczyniły się do kształtowania polityki transportowej i gospodarczej w kraju w okresie transformacji ustrojowej.
Życiorys
Wychowany w szkole sióstr Sacré Coeur w Pobiedziskach, Ewaryst Waligórski ukończył w 1961 roku studia na Wydziale Transportu Politechniki Szczecińskiej. Przez osiem lat, od 1968 do 1976, pełnił rolę wykładowcy transportu kolejowego na wspomnianym wydziale. W okresie od 1961 do 1989 roku pracował również w Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, gdzie przeszedł przez różne szczeble kariery zawodowej. Począwszy od roli stażysty w latach 1961-1964, przez zastępcę naczelnika Lokomotywowni Szczecin – Wzgórze Hetmańskie w 1963, aż po naczelnika zarządu wagonów tejże dyrekcji w latach 1969-1979.
Wśród jego zadań zawodowych znalazły się także prace w biurze ekonomicznym Pomorskiej DOKP oraz w oddziale ds. racjonalizacji i postępu technicznego. Brał aktywny udział w wydarzeniach poznańskiego czerwca w 1956 roku. Od 1976 roku był związany z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela, zajmując się dystrybucją wydawnictw z niezależnych źródeł. W 1978 roku rozpoczął działalność w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej.
W 1980 roku wstąpił do „Solidarności”, gdzie pełnił m.in. funkcję członka prezydium zarządu regionu związku oraz delegata na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. W przeciągu okresu od grudnia 1981 do marca 1982 roku został aresztowany, a po sądzeniu przez Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego uniewinniony, jednakże został internowany w okresie od 5 maja do 2 grudnia 1982 roku. Po zakończeniu internowania dołączył do kierownictwa podziemnych struktur NSZZ „S” kolejarzy.
W 1989 roku Ewaryst Waligórski objął stanowisko wiceministra, a następnie, w latach 1990-1992, sprawował urząd ministra transportu i gospodarki morskiej w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego oraz Jana Olszewskiego. W wyborach parlamentarnych w 1991 roku z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego bez powodzenia ubiegał się o mandat senatorski w województwie szczecińskim. Brał również udział w ministerialnym zespole negocjacyjnym odpowiedzialnym za rozmowy dotyczące wycofania wojsk radzieckich i rosyjskich z Polski, co zakończyło się podpisaniem umowy międzypaństwowej 22 maja 1992 roku.
W roku 1993 został zatrudniony w Dyrekcji Generalnej PKP w Warszawie, a w latach 1993-2000 reprezentował tę instytucję w Bratysławie. Od września 2000 do sierpnia 2005 pełnił funkcję radcy ds. transportu w Ambasadzie RP w Bratysławie, a po tym okresie był przedstawicielem PKP Cargo w Bratysławie.
Odznaczenia i wyróżnienia
W ciągu swojego życia Ewaryst Waligórski zdobył wiele wyróżnień oraz odznaczeń, które potwierdzają jego znaczący wkład w społeczeństwo.
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1993 roku,
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 2006 roku,
- Honorowy obywatel Pobiedzisk, uhonorowany w 2019 roku.
Przypisy
- Stan wojenny wspomina Ewaryst Waligórski. pobiedziska.pl, 13.12.2019 r. [dostęp 18.08.2015 r.]
- M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807
- Arkadiusz Kawecki: Od plebiscytu do wyborów. Narodziny demokratycznego systemu partyjnego społeczeństw regionalnych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2006, s. 195, 227.
- M.P. z 1992 r. nr 1, poz. 1
- M.P. z 1991 r. nr 3, poz. 12
- M.P. z 1990 r. nr 27, poz. 215
- Alina Merdas. Polska Wieś. 1921–1996. „Głos Dawnych (Biuletyn Związku Wychowanek Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa – Sacré Coeur)”. Nr 7, s. 20–25, 1996.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Antoni Palluth | Jan Kąkolewski | Wacław Strażewicz | Jarosław Molenda | Andrzej Pieczyński | Antoni ŚwiadekOceń: Ewaryst Waligórski